کمبود غذایی، بسیاری را درمانده کرده بود شخصی به محضر پیامبر صلی اللَّه علیه و آله آمد و گفت: "بسیار گرسنه ام، و دستم به جایی نمی رسد مرا سیر کنید".
پیامبر صلی اللَّه علیه و آله شخصی را به حجره های همسرانش فرستاد، تا غذایی بیابد و بیاورد، او رفت و با دست خالی بازگشت، زیرا غذایی نیافت، شب فرارسید، حضرت علی علیه السلام آن فقیر گرسنه را به خانه خود برد، در خانه جز مقدار اندکی غذا برای کودکان خود غذایی نبود، ماجرا را به فاطمه زهرا علیهاالسلام گفت، بنابراین شد که طبق سفارش حضرت علی علیه السلام چراغ خانه را خاموش کنند و همان مقدار اندک غذا را نزد مهمان فقیر بگذارند، و خود در تاریکی در کنار سفره، دهان خود را تکان دهند تا فقیر گمان کند که آنها همراه او غذا می خورند، همین کار را کردند، فقیر از آن غذا خورد و سیر شد، در حالی که گمان می کرد، علی علیه السلام و همسر و کودکان او نیز غذا می خورند، آن شب علی علیه السلام و فاطمه علیهاالسلام و کودکانشان، گرسنه خوابیدند، صبح به حضور پیامبر صلی اللَّه علیه و آله آمدند، پیامبر صلی اللَّه علیه و آله نگاهی به چهره آنها که نشانگر گرسنگی آنها بود، کرد و لبخند زد و آنگاه این آیه (9 حشر را که در شأن آنها نازل شده بود) خواند:
"و یؤثرون علی انفسهم و لو کان بهم خصاصة"؛
آنان، تهی دستان را بر خود مقدم می دارند هر چند که خود به شدت، تهی دست باشند (10)
